Postanowienia noworoczne - czyli o tym jak się zmienić na lepsze!

Wyzwanie noworoczne przyjęte i co najważniejsze rozpoczęte!

I uwierz mi, że wbrew pozorom po pierwszym dniu

nie miałam ochoty krzyczeć z radości

OŁ JEEE!!!

O nie, tak kolorowo to nie było.

Już po kilku minutach krzyczałam z całych sił 

O FUCK!!!

Poza tym, jednymi z pierwszych słów

wypowiedzianych "po" były

dwa krótkie, ale jakże wymowne wyrazy

- NIENAWIDZĘ CIĘ!!!

Ach, te postanowienia noworoczne ;-)

Początek roku skłania nas do rozmyślań. Zastanawiamy się nad tym, jak się zmienić na lepsze, lub co w naszym życiu zmienić by te było lepsze.
Ja mam swoje postanowienia noworoczne i jednym z nich właśnie teraz zamierzam się z Tobą podzielić. Może Ciebie zmobilizuję do działania i wspólnie będziemy walczyć ze swoimi słabościami? TU I TERAZ!!!

Przeważnie (niestety) kończy się na planach i wyłącznie na mocnym postanowieniu poprawy.
Rzadko wdrażamy w swoje życie założony cel, odkładając go "na zaś".

A ja postanowiłam nie czekać.
Pomimo baaaardzo ciężkiej i nieprzespanej nocki a co za tym idzie, ogromnemu zmęczeniu wyszłam naprzeciw swoim słabościom i wzięłam się do roboty, by nie tracić entuzjazmu i chęci do działania.
Bo zostawianie planów "na potem" skutecznie zabija w nas wolę walki z samym sobą.
No przyznaj się szczerze ile razy dietę, uprawianie sportu, rzucanie papierosów czy czytanie książek odkładałaś/eś na poniedziałek?
No powiedz ile takich poniedziałków było w ubiegłym roku? (U mnie baaaardzo dużo, dlatego w tym roku czas to zmienić od razu.)

Moim najważniejszym noworocznym postanowieniem jest zrzucenie kilka kilogramów.
Nie jest ich wiele, ale pewnie wiesz, że trudniej jest zrzucić w miarę wyglądającej osobie 5 kilo, niżeli otyłemu tych kilogramów 20.
Tak więc zaraz po pracy i ogarnięciu dzieci wzięłam się za trening. Krótki, ale jakże ciężki trening!!!
Ale pomimo tego, że wszystko mnie boli, a ze sportem zawsze byłam na bakier - nie poddam się! Zazwyczaj jestem zawzięta i uparta, to i w tej sferze tak będzie!!!
A co najważniejsze nie jestem w tym wszystkim sama.

Cudownych mam motywatorów!

W pierwszej kolejności do ćwiczeń i sportu zmobilizowała mnie postawa mojego męża.
Och, żebyście wiedzieli jak bardzo nie lubię się męczyć i pocić. Ale....
Mój mąż zaczął jakiś czas temu BIEGAĆ i chodzić na siłownię.
Skoro on mógł się zmobilizować to i ja mogę spiąć swoje cztery litery i coś ze sobą zrobić.
No tak, przecież nie mogę być od niego gorsza!!!
Jestem silną babą z mocnym charakterem, to muszę sobie i jemu pokazać, że nie tylko w ryju jestem mocna!

Na pomysł wzięcia się w garść wpadłam w sobotę 31 grudnia.
Jak tylko pomyślałam o zaczęciu wykonywania jakichkolwiek ćwiczeń na spalanie kalorii, od razu napisałam do znajomego, który właśnie uprawianiem sportu się zajmuje. Poprosiłam go o link na jakieś tam ćwiczenia cud. Myślałam, że coś mi tam prześle i już po sprawie.
I pewnie nie miałabym takiej mobilizacji i być może jeszcze bym nie zaczęła ćwiczyć, gdyby nie to, że ON nie podał mi byle jakiego linku do jakichkolwiek ćwiczeń na spalanie, tylko zainteresował się moją osobą i specjalnie dla mnie ułożył zestaw ćwiczeń. I co najważniejsze powiedział, że chętnie będzie dla mnie co jakiś czas wymyślał coś nowego, i że wierzy, że dam radę.

No i jak już jest ktoś kto mi kibicuje i zechciał się zaangażować w moją przemianę, to głupio byłoby go i przede wszystkim siebie zawieść, prawda?
No i właśnie tym sposobem jestem pierwszy dzień po ćwiczeniach.

Nie sądziłam, że takie proste ćwiczenia jak "padnij - powstań" , wyrzuty nóg w tył i przysiady mogą być tak wyczerpujące.
"To takie proste i niewymagające" - pomyślałam.
Ale w momencie w którym zaczęłam ćwiczyć przekonałam się, że proste ćwiczenia potrafią nieźle dać w kość.
Poddałabym się pewnie już po pierwszych 5 minutach. Pewnie? Och, przecież nawet miałam taki zamiar, ale myśl, że ON do mnie napisze z zapytaniem jak mi poszło nie pozwoliła mi na zaprzestanie. Przecież to byłby wstyd.
To nie czas na poddawanie się. Tyle w życiu już przeszłam, a głupie ćwiczenia miałyby mnie wykończyć już na samym starcie? Nie ma mowy!!!

Ale wiesz co było największą motywacją dla mnie?
Wiara w moje możliwości. Motywuje mnie to, że są ludzie, którzy wierzą, że dam radę. Samej jest mi ciężko w siebie uwierzyć, ale wiem, że są ludzie, którzy będą się pytać o moje postępy. Są ludzie, którym chcę pokazać, że jak czegoś się chce, to można to osiągnąć!

Być może TY się ze mnie śmiejesz, być może to co piszę jest dla Ciebie głupie, ale mam nadzieję, że za miesiąc i dwa a może nawet trzy miesiące nadal będę ćwiczyć i osiągnę swój cel - będę szczuplejsza, ale przede wszystkim będę miała lepszą kondycję i dzięki temu więcej siły na zabawę z dziećmi. Być może dzięki tym ćwiczeniom okaże się, że mogę z nimi biegać i się z nimi wygłupiać i po chwili już nie wymiotować, jak to bywało do tej pory.

Oby ten mój entuzjazm okazał się trwały i nie wygasł następnego dnia - trzymaj za mnie kciuki!!!
Mam nadzieję, że skoro już po pierwszym razie pomimo ogromnego zmęczenia chęci pozostały to szybko nie zrezygnuję.

A za trzy tygodnie są chrzciny mojego chrześniaka, a za 6 tygodni zabawa karnawałowa, więc mobilizacja jest jeszcze większa - muszę schudnąć by zrobić dobre wrażenie i przede wszystkim by dobrze czuć się w swoim ciele.

A Ty masz jakieś postanowienia noworoczne?
Zacząłeś je realizować od dzisiaj, czy czekasz do kolejnego poniedziałku?