Kompleksy - to one zabierają mi marzenia!

Któż z nas ich nie ma - zarówno marzeń jak i kompleksów?

Tak bardzo różnimy się od siebie, a jednak paradoksalnie tak wiele nas łączy.

Każdy z nas dąży w życiu do tego, by coś osiągnąć.

Robimy wszystko, by spełnić swoje marzenia. 

Jednym przychodzi to z łatwością, innych kosztuje to o wiele więcej wysiłku i samozaparcia.

Dla jednych przeszkodą są pieniądze - właściwie ich brak,

innych zaś powstrzymują kompleksy, niska samoocena i brak pewności siebie.

I jeśli nawet wiem, że gdybym tylko mocno zacisnęła zęby i przymknęłabym oko na niektóre sprawy, wiele z moich marzeń mogłoby się zrealizować, To... właśnie te kompleksy zabierają mi marzenia!

Zakładając bloga, wiele miałam wątpliwości, długo zastanawiałam się, czy na pewno dam radę. Bałam się przede wszystkim reakcji najbliższej rodziny, sąsiadów, oraz ludzi, którzy znają mnie bliżej jak tylko z internetu czy opowieści.

Bałam się tego jak cholera, ale postanowiłam sobie, że nie poddam się. Chciałam zawalczyć o własne marzenia, zacisnęłam więc mocno zęby i przymknęłam oko na plotki tu i ówdzie. Pisałam, często zastanawiając się, czy na pewno powinnam poruszać taki temat, czy nikogo nie skrzywdzę i czy moje 4 razy M nie ucierpi. Ale to właśnie w nas była siła. Nasza 4 napędzała mnie do dzielenia się z Wami naszymi przemyśleniami i sposobami na niektóre sprawy i często trudne sytuacje.

Blog był sposobem na to, jak pozbyć się kompleksów.
Od zawsze moja niska samoocena odbiera mi siłę i zapał. Nigdy nie czułam się fajna - i nie mam tutaj na myśli jedynie wyglądu. Zawsze powtarzam, że może i mam dobre serce, ale niestety charakter mam paskudny i trudno ze mną wytrzymać. Nie skończyłam studiów - nawet ich nie zaczęłam. Nie jestem mądra, po prostu szara, przeciętna myszka.

A blog pokazywał mi, że wcale nie jest ze mną aż tak źle. Im więcej wejść było, im częściej ktoś komentował, tym bardziej czułam, że jednak jestem człowiekiem wartościowym. Czułam, że nie trzeba skończyć studiów, by móc w życiu coś osiągnąć. Pisanie w miarę mi wychodziło, skoro chciało się komuś do mnie wracać. Może i taka głupia nie jestem?

Ale niestety, czułam tak tylko wtedy, gdy było dobrze. Każde szemranie, krzywe spojrzenie, obgadywanie za plecami zabijało we mnie tą pewność siebie. "Gdybyś była mądra, nie wstawiałabyś zdjęć swojej rodziny, nie pisałabyś o sobie" - słyszę wszędzie dookoła. "Pusta, jesteś pusta i naiwna" - ciągle odbija mi się echo w głowie.

Jak pokonać nieśmiałość?
Miałam nadzieję, że jeśli najpierw otworzę się tutaj, to i później w życiu realnym będzie mi łatwiej. Ale jednak kompleksy i niska samoocena znowu wszystko zniszczyły. Nie byłam na żadnym spotkaniu blogerskim, bo nigdy blogerem się nie czułam. Nie potrafię rozmawiać z ludźmi jeśli oni pierwsi nie zagadają do mnie. Muszę czuć, że ktoś jest pozytywnie do mnie nastawiony, w przeciwnym razie nic z takiej znajomości nie będzie.
A jeśli i nawet ktoś mnie "podziwiał" za to co robię i próbował ze mną porozmawiać o moim kochanym blogu, szybko urywałam temat, bo nie lubię o sobie rozmawiać. Nie jestem przyzwyczajona do pochwał.

By pokonać nieśmiałość, najpierw trzeba poczuć się kimś wartościowym i potrzebnym. Musisz wiedzieć, że coś znaczysz i wierzyć w to, że nie zostaniesz wyśmiany lub zdeptany z błotem za to co robisz. A jeśli nawet i zostaniesz przez najbliższych lub i dalszych znajomych obgadany, musisz wiedzieć, że to co robisz jest Twoją pasją i Twoim marzeniem, za którym chcesz biegnąć ile sił w nogach i tchu w piersiach, bo warto, bo by coś osiągnąć trzeba wyróżnić się z tłumu.

A ja się przestraszyłam. Nie chcę wyróżniać się z tłumu, boję się reakcji tego tłumu, chcę mieć spokojne życie, im mniej o mnie wiedzą tym lepiej - dlatego usunęłam fp 4 razy M, myślę nad całkowitym usunięciem facebooka prywatnego, i po prostu zaszyję się w swoim domowym gniazdku i pogodzę się z tym, że będę szarą myszką i już w życiu niczego nadzwyczajnego nie osiągnę.

Zjadły mnie moje kompleksy, zabiła moją siłę moja nieśmiałość i brak pewności siebie.
Czuję się niedoceniona, słaba, ale już tego nie zmienię. Boję się inności, dlatego zdecydowałam, że wtopię się w ten tłum i niczym wyróżniać się nie będę. I choć są momenty, że myślę o tej mojej straconej szansie, to jednak śpię dużo spokojniej. W ogóle jestem spokojniejsza. Chyba dobrze mi z tym. I dopóki nikt nie rozmawia w moim nowym otoczeniu na temat mojego bloga będę pisać dalej - pewnie rzadziej, ale na pewno chętnie. I mam nadzieję, że nikt się nie dowie o tym miejscu z tych, którzy chcieliby mnie skrzywdzić, bo wtedy pewnie i to usunę dla własnego spokoju i spokoju mojej rodzinki.

A Was kochani ciepło pozdrawiam. Nie poddawajcie się tak łatwo jak ja.
WALCZCIE O SWOJE JEŚLI TYLKO MACIE NA TO WIĘCEJ SIŁY NIŻ JA.