"Mowa jest srebrem, a milczenie złotem" - a może po prostu to fałsz i nieszczerość?

Stare, wszystkim bardzo dobrze znane polskie przysłowie mówi nam, że mowa i sposób wyrażania swoich myśli i poglądów jest ważne, ale cenniejsze od tego jest umiejętne słuchanie innych oraz zdolność powstrzymania się w odpowiednim momencie od zbędnych komentarzy.

No właśnie, jak to jest z tym naszym milczeniem?

Czy na pewno "Mowa jest srebrem, a milczenie złotem"?

A może po prostu jest to fałsz i nieszczerość z naszej strony?

Ci którzy dobrze mnie znają doskonale wiedzą, że jestem osobą pyskatą i bardzo wybuchową.
Niestety mam słabe nerwy, szybko się denerwuję i łatwo wyprowadzić mnie z równowagi.

Ale nie zawsze tak jest. 
Staram się nad sobą panować. Możesz mi nie wierzyć ale jest mnóstwo sytuacji które po prostu przemilczę. Szanuję ludzi i staram się zastanowić nad swoimi słowami zanim kogoś zranię.

Im jestem starsza i bardziej doświadczona bagażem trudnych sytuacji oraz podłych zachowań otaczających mnie ludzi, tym bardziej zamykam się w sobie i nie oceniam.
Jedynie w krytycznym momencie zmieniam swoje zachowanie. Pokazuję, że dzieje się coś złego ale nie wypowiadam zbędnych komentarzy, które w zasadzie doprowadziłyby raczej do kłótni a w jej następstwie do ostrej i bolesnej wymiany słów. Wtedy raczej milczę, sprzątam, unikam kontaktu z kimkolwiek. Jestem zła jak osa. Czuję, że wybuchnę ale mimo wszystko milczę.

Jedni pochwalą takie zachowanie, inni potępią.
Bo niby lepiej wszystko z siebie wyrzucić i oczyścić atmosferę. Takie duszenie złości i złych emocji może doprowadzić do nerwicy lub depresji a w efekcie końcowym wyniszczy nasz organizm.
Ale czy warto udzielać się w sytuacji w której wiemy, że i tak słowa nie przyniosą żadnego efektu?

Powiesz, że jestem fałszywa bo nie mówię w prost tego co myślę i czuję.
Jestem fałszywa i nieszczera bo zamiast wykrzyczeć złość zwierzę się mężowi a po wszystkim zapomnę o zaistniałej sytuacji.
Jestem nieszczera bo zamiast od razu powiedzieć co o Tobie myślę poczekam na moment kiedy "nazbiera się" tego więcej i wtedy podam kilka przykładów na to, że naprawdę nie jest fajne żyć w ten sposób.

I był czas w moim życiu, kiedy chciałam tak po prostu mówić co myślę i co czuję tu i teraz.
Ale po obserwacji innych stwierdzam, że jest to zbyt bolesny sposób na życie.
Nieprzemyślane słowa i bezsensowne awantury potrafią ranić a nawet niszczyć człowieka.
Dlatego wolę przemilczeć wiele momentów i i zachowań ludzi dla dobra sprawy.

Na własną obronę przytoczę jeszcze dwa inne polskie przysłowia.
pierwsze:
"Pokorne ciele dwie matki ssie".
drugie:
"Jest to cnota nad cnotami trzymać język za zębami".

I tego będę się trzymać.
Uważam, że życie wynagrodzi mi to, że zamiast upominać się o swoje, cichutko i pokorniutko przyjmę swoje obowiązki .
Z lekką zazdrością będę patrzeć na to że pomimo tego, że wszyscy powinniśmy być równi Ty czujesz się lepszym człowiekiem. Bo wiem że przyjdzie czas, kiedy "Ostatni będą pierwszymi".

Bo "Mowa jest srebrem a milczenie złotem" i moją siłą a nie fałszem, nieszczerością i słabością!

A jakim Ty jesteś człowiekiem? Od razu upominasz się"o swoje"? Nie pozwalasz sobie " w kaszę dmuchać"? Czy cierpliwie czekasz na rozwój sytuacji z nadzieją na sprawiedliwość i lepsze jutro?