Jak rozmawiać z pacjentem? "Podejrzewam białaczkę".

Jesteśmy ludźmi i niestety nasze życie nie jest wieczne. Na każdego z nas przyjdzie kostucha i zabierze nas ze świata żywych. Nie ważne czy będziesz biedny czy bogaty - śmierć i Ciebie dopadnie. Nigdy nie będziemy na nią gotowi i wieść o jej zbliżaniu się ZAWSZE będzie wiązać się z emocjami i bólem. Dlatego uważam, że zanim lekarz postawi diagnozę, powinien dwa razy zastanowić się jak rozmawiać z pacjentem, by informacja taka nie odebrała mu nadziei i chęci walki.

Bo każdy z nas różnie reaguje na wieść o ciężkiej chorobie. Jeden się załamie i nie będzie chciał współpracować z lekarzami i rodziną, inny z kolei na przekór wszystkiemu będzie walczył do końca.

Nie wiem jak to byłoby w moim przypadku i mam nadzieję, że nie będę musiała się o tym przekonywać, ale wiem jak to jest usłyszeć coś takiego na temat bliskiej osoby...

Mieliśmy bardzo trudny tydzień.

Chrześniak mojego męża miał złe wyniki krwi - stwierdzono silną anemię. Lekarz dał skierowanie na powtórne badanie krwi, tym razem typowe w kierunku anemii, oraz badanie USG, ponieważ młody skarżył się na ból brzuszka. Pojechałyśmy najpierw odebrać badanie krwi i zrobić te USG.

Na szczęście USG nic nie wykazało. Natomiast wyniki słabe. Lekarz prowadzący pokierował młodego do Poznania na badania, ponieważ stwierdził, że on nie wie jak mu pomóc, a na małym dziecku eksperymentować nie będzie.

Przed wyjazdem do Poznania szwagierka musiała odwiedzić swojego lekarza w Gnieźnie. Jakiś czas temu miała wypadek - ciągnik z kołówką przydusił jej nogę i w wyniku tego powstał krwiak śródmięśniowy. Więcej możecie przeczytać u niej na blogu TUTAJ. 

Okazało się, że pomyliła godziny i się spóźniła na wizytę. Pani w recepcji powiedziała jej, że spadła na koniec kolejki i musi czekać. Nawet lekarza nie zapytała o zdanie. Informacja o chorym 2 letnim dziecku i PILNE skierowanie do szpitala w Poznaniu nie dały możliwości wejścia Magdzie bez kolejki. Oczywiście ze swojej wizyty zrezygnowała i pojechała czym prędzej po męża do pracy i z małym do Poznania.

Pomimo tego, że dodzwonić się na oddział nie ma żadnych szans, postanowili pojechać w ciemno z nadzieją na powodzenie. Na szczęście prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie i znalazły się życzliwe osoby, które poruszyły niebo i ziemię, by nasz Marcel został przyjęty i zbadany. Monika, Iza - gdybyście nie pomogły, nie wiem, czy młody miałby taką opiekę jaką ma teraz. Dziękuje w Magdy imieniu i całej naszej rodziny!

I tam dopiero koszmar się zaczął.

I z przykrością muszę stwierdzić, że ten lekarz na pewno nie wie jak rozmawiać z pacjentem. Uważam, że tak się nie powinno robić. Lekarz zanim coś powie, powinien najpierw dobrze przemyśleć swoje słowa i sposób w jaki to mówi i robi.

Marcel miał za mało transferyny - białek regulujących stężenie jonów żelaza w osoczu krwi i transportujących ich do tkanek. Pani doktor na widok wyników z przerażeniem wbiła się w fotel i powiedziała, że muszą jechać na oddział szpitalny, bo podejrzewa BIAŁACZKĘ.

Wiem, powiedziała, że PODEJRZEWA, ale samo słowo BIAŁACZKA, lub RAK wywołuje w nas wielkie emocje. Sama myśl o tym powoduje w nas straszny lęk, a co dopiero, kiedy może to dotyczyć obcego dziecka, dziecka z rodziny lub co gorsza naszego dziecka...

Uważam, że takich słów jak RAK lub wszystkich tych z rakiem związanych, NIE POWINNO się łączyć ze słowami podejrzewam..., być może to...., najprawdopodobniej to...

Przeżyliśmy chwile grozy. Nic nie byliśmy w stanie robić, nic nie miało znaczenia, czas się zatrzymał... Życie nie miało sensu, i pomimo tego, że PODEJRZENIE RAKA daje jakiś cień szansy i nadziei, strach i przerażenie były większe.

No i pojechali na oddział szpitalny.

A na oddziale o białaczce nikt nic nie wspomniał. Wszystko opierane jest na analizowaniu i sprawdzaniu niedokrwistości, więc... będzie dobrze! Tutaj nikt nie wydaje opinii niczym nie potwierdzonych. Nikt nic nie powie dopóki się nie upewni, co tak naprawdę dolega dziecku. I niech siedzą tam choćby i tygodniami, ale wiemy, że Marcel jest pod dobrą opieką i wiemy, że najgorsze jeszcze nie zapadło i już nie zapadnie, bo wszystkie wyniki są dobre, poza hemoglobiną, która na szczęście już rośnie!

I tak być powinno.
I bylibyśmy spokojniejsi, gdyby nikt o tym nawet nie wspomniał nawet w swoich podejrzeniach. Bo co innego, gdy sami gdybamy, a co innego gdy lekarz to mówi.

I pobyt Magdy w szpitalu byłby inny, gdyby wiedziała, że szukają co małemu dolega, i sprawdzają dlaczego białek lub żelaza jest mało.
I tata Marcela by nie tracił resztek zmysłu, gdyby nie dał mu nikt powodów o myśleniu o białaczce.
I my byśmy mieli więcej sił do tego by ich w tym wszystkim wspierać. A tak, czekaliśmy na ostateczne odwołanie najgorszego. 

Trzymajcie mocno za naszego dwulatka kciuki!

I wiecie co, być może i lekarz poza podejrzeniem białaczki podał również sto innych podejrzeń i możliwości niskiej zawartości transferyny, ale zawsze w pamięci pozostaje to najgorsze, reszta gdzieś ucieka, więc myślę, że choćby dlatego warto zastanowić się nad tym co mówimy.

A co Ty o tym myślisz? Twoim zdaniem jak rozmawiać z pacjentem powinien lekarz? Zgadzasz się ze mną, że podejrzenie raka to diagnoza, która nigdy nie powinna padać z ust lekarza? A może właśnie Twoim zdaniem dobrze jest przygotować pacjenta na każdą ewentualność?