Matka nie idealna. 4 przykłady na to, że matki również popełniają błędy.

Bycie rodzicem nie jest proste. To tak naprawdę od nas zależy na jakiego człowieka wyrośnie nasze dziecko. Każde słowo, każdy gest i każde najmniejsze nasze potknięcia są przez te młode istotki analizowane i przyswajane. I staram się ze wszystkich sił być dobrą mamą i wychować dzieci na najlepszych ludzi na świecie. Ale wiem, że jestem nie idealna i, że pomimo dobrych chęci wiele razy się mylę i niestety popełniam błędy.

Naprawdę staram się zrobić wszystko, by nikogo nie krzywdzić i by chłopaki wyrośli na dobrych ludzi. Ale niestety po czasie, część moich zasad odwraca się przeciwko mnie.

Sami zobaczcie, jakie barwne życie mamy i jak trudno być dobrym rodzicem.

1. Wycieranie tyłka po potrzebie.

Nie wiem jak Wasze dzieci, ale ja niejednokrotnie miałam okazję zauważyć jak dzieci, które akurat były pod moją opieką, do wycierania pupy używały tonę papieru. Tłumaczę więc mojemu pierworodnemu, że do tego celu ma brać dwa listki papieru i nie więcej. No i grzeczne dziecko posłuchało maminych rad. Tak, wziął sobie do serca moje słowa, aż za bardzo. Widzę, że majteczki są poplamione raz i drugi raz i mówię, że ma lepiej ten tyłeczek wycierać.

A on na to „Mamuś, ale przecież kazałaś mi brać tylko dwa kawałki, więc tak robię.”

O zgrozo! Nie tłumaczyłam, że można dwa listki i jeśli nadal pupa jest brudna to i kolejne dwa! Masz ci babo placek!

Matka nie idealna jesteś, bo nie przewidziałaś, że każde twoje słowo będzie odbierane dosłownie!

2. Daj wujkowi odpocząć.

Wielkie serca mają te moje dzieci. Kochają wszystkich bardzo mocno i w miarę możliwości chcą spędzać z wujkami, ciotkami i dziadkami jak najwięcej czasu.

I przyjeżdżał z trasy po dwóch lub trzech tygodniach nieobecności kochany wujek Marek. I mogliby spędzać z nim cały dzień, ale chciałam by odpoczął, by nie przeszkadzali mu. I mówiłam chłopakom, że mają do niego nie chodzić, bo wujek jest zmęczony. Aż pewnego razu usłyszałam pretensje od samego wujka Marka.

 „ Nawet nie przyjdą do mnie, mają mnie gdzieś, dosyć, że rzadko jestem w domu, to jeszcze nikt ze mną nie posiedzi. Zero przytulaska, zero zainteresowania nawet ze strony dzieci.” 

No i znowu popełniłam błąd. Chciałam dobrze, wyszło jak zwykle. I znowu matka nie idealna, nie przewidziała, że może jednak ktoś chce odpoczywać w towarzystwie dzieci, bo w pracy ma dosyć ciszy i spokoju!

Więc teraz nie bronię dzieciom niczego. Wujek przyjechał to idą do niego, skaczą mu po brzuchu i po głowie, obejrzą razem film lub bajkę. Wujek czuje się kochany i doceniony, a ja korzystam z ciszy i spokoju. Chwilo trwaj!

3. Nie wolno bić!

To już bardziej skomplikowana kwestia. I tutaj mocno liczę na Wasze zdanie i rady. Kiedy Maciek chodził do przedszkola, bywało i tak, że koledzy go przezywali lub popychali, zabierali zabawki lub zabraniali dołączyć się do zabawy. Nigdy nie wiedziałam co powinnam w takiej sytuacji dziecku doradzić.

Postanowiłam, że tą kwestię ma rozwikłać wychowawczyni. Powiedziałam więc, że nie wolno bić i krzyczeć i że z każdym problemem ma iść do Pani. Wydawało mi się, że dobrze robię. Przecież nie chcę mieć w domu łobuza i nerwusa.

Taaaaak, ale mięczaka i skarżypyty też nie chcę!  Zdaję sobie sprawę z tego, że jeśli nie będzie potrafił sam sobie poradzić w kryzysowych chwilach i zawsze będzie chodził na skargę, to będzie w przyszłości poniewierany i ośmieszany przez innych. Kurczę no, wyrośnie mi ofiara życiowa, która sama sobie nie potrafi poradzić z problemami!

 No ale, chodził do tej Pani wychowawczyni i skarżył. Liczyłam na jakąś mądrą wskazówkę, a ona tak po prostu i bez ogródek powiedziała jemu, że ma oddać koledze. To jednak można się bić? Jak znaleźć granicę i jak wytłumaczyć dziecku kiedy wolno a kiedy nie?

4. Powroty ze szkoły autobusem.

Pomimo ciągłego nagadywania jednej czy drugiej babci, że jest autobus, który może Macieja do domu przywozić nie wyobrażałam sobie mojego małego 6-cio latka spędzającego prawie cały dzień w szkole i czekającego na autobus w świetlicy 3 godziny. Uważałam, że zbyt stresującym było samo rozpoczęcie nauki i tak wiele godzin w szkole będzie łączyło się z dodatkowym stresem. I zawoziłam go na 8 samochodem, i o 12:20 po niego przyjeżdżałam. Czułam, że to mój obowiązek i że robię to dla jego dobra.

A pewnego razu...

Zdarzyło się tak, że nie mieli jakiejś tam lekcji i musieli zostać na świetlicy. Tak mu się spodobało, że sam niemalże na kolanach prosił, by zostawać już na świetlicy zawsze. A podróż autobusem to czysta przyjemność i również chętnie do niego wsiadał. I znowu nadgorliwa i nadopiekuńcza matka dostała pstryczka w nos. Znowu okazało się, że nie ma co panikować i martwić się na zapas. Matka nie idealna jesteś i już!

Kochani rodzice, wszystkie te powyżej przedstawione sytuacje dały mi niezłą lekcję bycia rodzicem. Niestety nie ma idealnego przepisu i sposobu na to, by wychować dzieci idealnie i by nie popełniać błędów. Najważniejsze jest to, by potrafić się do nich przyznać i szybko oraz umiejętnie je naprawić!

A Ty pomimo dobrych chęci, otrzymałeś/aś lekcję życia od dziecka? Jak sobie w takiej sytuacji radzisz?