Nie dla wszystkich święta są wesołe.

Święta to czas kiedy się radujemy,

spędzamy wspólnie czas,

nadrabiamy zaległości rodzinne. 

Wtedy możemy odpocząć i nie myśleć o pracy.

Bo święta kojarzą się nam z miłością i magią.

Powinniśmy zapomnieć wszystkie żale, smutki,

wybaczać sobie całe zło.

Powinniśmy się radować.

Tak, POWINNIŚMY ale czy na pewno tak jest?

Niestety nie każdy może w tym czasie się uśmiechać i miło spędzać czas.
Często zbyt wiele się wydarzyło, by tak po prostu o tym zapomnieć i żyć dalej normalnie.

Pamiętajmy w tych dniach o ludziach, którzy są samotni.
Siadają w pojedynkę przy stole wigilijnym. Tak, w pojedynkę, bo często rodzina albo daleko mieszka, albo nie chce z przyczyn osobistych z tą osobą siedzieć przy jednym stole.
W Wigilie miałam przyjemność zamienić kilka słów właśnie z Panem, który nie miał z kim podzielić się opłatkiem. Powiedział, że chętnie nas przyjmie u siebie, bo nawet w tym dniu będzie jadł w samotności. Serce pęka.

Pamiętajmy o rodzinach, które pomimo licznie zebranej ekipy nie potrafią się cieszyć nawet największymi i najdroższymi prezentami z powodu panującego alkoholizmu w domu.
Macie ustaloną godzinę wspólnej wieczerzy. Staracie się cieszyć tym wszystkim, ale przychodzi ON i całą Waszą radość odbiera. Nieogolony, nieumyty, w starych, brudnych i śmierdzących ubraniach. Ledwo co daje radę podejść do stołu, bo wcześniej na odwagę musiał wypić ćwiartkę... dwie? A może i to było zbyt mało?
Niestety, i taki obraz świąt wiele polskich rodzin pamięta...

Święta to czas spotkań z rodziną. Odwiedzamy tych, których najmocniej kochamy i bez których życie byłoby smutne. I jak się cieszyć gdy taka bliska osoba umiera? Jak się śmiać i świętować, gdy na miejscu tej osoby krzesło, oraz talerz stoją puste? Niestety, śmierć nie wybiera, nie zastanawia się ile sprawi pozostałym członkom rodziny bólu i cierpienia. Nawet w Wigilię odbiera ukochane osoby.

Powinniśmy w święta cieszyć się każdą najmniejszą chwilą. Powinniśmy zapomnieć wszystkie żale, smutki, wybaczać sobie całe zło. Powinniśmy się radować. Tak, POWINNIŚMY ale tak często po prostu nie potrafimy wybaczyć. Zastanowiłeś się kiedyś ile rodzin w tym dniu kłóci się i płacze po kątach? A wiesz jak bardzo to wszystko przeżywają dzieci? Bo ile można słuchać niekończących się kłótni rodziców o wszystko... Bo pieniędzy za mało, a prezenty trzeba kupić. Bo późno przyszedłeś a przygotowań tyle. Bo znowu wypiłeś, a obiecałeś, że nie będziesz. Bo mnie nie szanujesz, odzywasz się jak do śmiecia, bo masz mnie za sprzątaczkę, bo nie chcesz się ze mną kochać tak często, jak ja tego potrzebuję.... Dorośli wymieniają się podczas ostrej kłótni swoimi żalami, a w sercach dzieci rośnie coraz większy żal i ból, które nawet w jego dorosłym życiu trudno przezwyciężyć.

I jak się tym wszystkim radować, skoro od małego źle nam się święta kojarzą? Jak życzyć sobie wszystkiego dobrego, jeśli zwyczajnie wszystko od środka nas rozrywa?

I choć wiele (nie wszystkie) z podanych sytuacji przeżyłam tegoroczne święta były udane. Mogę zaliczyć je do tych spędzonych w miłej, rodzinnej i naprawdę radosnej atmosferze. Na szczęście lęk i panika okazały się tym razem zupełnie bezpodstawne. Udało się. Pomimo tego, że do 16:00 byłam w pracy, to tegoroczne ŚWIĘTA BYŁY MAGICZNE I WYJĄTKOWE.

Mam nadzieję, że i Wasze święta były udane i mam nadzieję, że jeśli macie wiele przykrych wspomnień ze świąt w swoim sercu skrytych, szybko pójdą w zapomnienie. Życzę Wam i sobie tego z całego serca!!!