Jak wychowywać dziecko, czyli dziecko jest jak gąbka – chłonie wszystko!

Patrząc na moich chłopaków, często mam wrażenie jakbym cofała się w czasie i widziała siebie za czasów dzieciństwa. Ale nie tylko tamtych czasów, widzę również jak umiejętnie powtarzają moje teraźniejsze zachowania – nie tylko te dobre. I zdaję sobie sprawę z tego, że dziecko jest jak gąbka, chłonie wszystko! I staram się nad sobą pracować, ale nie zawsze potrafię. To jak wychowywać dziecko, by wyrosło na dobrego człowieka i nie powielało naszych złych zwyczajów?

Niestety pomimo wielkich pokładów miłości i zaangażowanie w bycie mamą, jestem człowiekiem nerwowym i porywczym. Nie zawsze potrafię zapanować nad emocjami, a dzieci uważnie się temu przyglądają.

I zauważyłam, że w trudnych dla nich sytuacjach, oni reagują tak sam jak wcześniej ich mama.

Ja krzyczałam, oni również krzyczą. Ja trzasnęłam z nerwami zabawką, oni też to robią. Ja tupnęłam nogą, oni tupią. Ja schowałam się w pokoju, by odreagować, i oni szukają małego i odosobnionego miejsca by pobyć sam na sam.

I denerwują mnie te ich nerwy i wkurzam się gdy to robią, ale niestety sama jestem sobie winna. Bo dziecko jest jak gąbka, chłonie wszystko i jeśli widzi, że my rodzice tak postępujemy, to myśli, że tak trzeba i również tak robi! Jak wychowywać dziecko, by tego nie robiło? Pewnie wystarczy zapanować nad swoimi emocjami, przemyśleć każdy swój ruch, każde słowo... Wystarczy? Dla mnie to tak wiele !!!

Ale jest nadzieja i światełko w tunelu!

Bo poza nerwami i złością, okazuję również dzieciom dużo miłości. Co chwile powtarzam im, że ich kocham. Daję buziaka i się przytulam. Prosimy i dziękujemy sobie za wszystko. I wiecie co? To działa!!! Wiele razy w ciągu dnia podchodzą do mnie, by się przytulić i by dać buziaka. „Mamuś kocham cię” słyszę co chwilę. I nie przeszkadzają im inne osoby, nawet ludzie których widzą po raz pierwszy. Kocham Cię jest dla nas codziennością i bez tego, dzień nie mógłby się zacząć ani skończyć. Jestem z siebie dumna a jeszcze bardziej wtedy, gdy znajomi ze wzruszeniem podziwiają naszą więź i uczucie które nas łączy.

A wiecie, że to w jaki sposób żyjemy i jakie mamy relacje z innymi ludźmi, również ma wpływ na nasze szkraby?

Jesteśmy pełną i szczęśliwą rodziną. Dzieci mają mamę, która spędza z nimi każdą chwilę. Jestem z nimi w każdym momencie. Wspólnie płaczemy i się śmiejemy. Jestem, gdy się budzą i kiedy kładą się spać. A i tatuś w miarę możliwości spędza z nami każdą wolną chwilę. I taki obraz rodziny chłopaki mają wpojony od zawsze. Nie znają jeszcze życia i nie wiedzą, że mogłoby być inaczej. A skąd wiem, że tak jest?

     Maciek oglądał kiedyś bajkę „Maks i Rubi”. W bajce tej siostra opiekuje się braciszkiem. Ona kładzie go spać i ona robi mu jedzenie. Razem wyjeżdżają na wycieczki i chodzą na spacery. O rodzicach nigdy nie było nawet wzmianki. I padło w moim kierunku pytanie: „ Mamuś, a gdzie jest ich mama i tata? Oni nie żyją?”. No bo jak to możliwe, że ja jestem z nimi, a inne dzieci tego nie mają?

Albo inny przykład.

Rozmawiałam kiedyś z koleżanką – nauczycielką. Powiedziała mi, że pewnego razu jedna z jej uczennic (wtedy 10cio latka) zapytała ją czy ma męża. Na twierdzącą odpowiedź ze zdziwieniem odparła: „Ale tylko jednego? Nigdy nie brała Pani rozwodu? I już tak na zawsze ten jeden mężczyzna będzie z Panią?”. Dziewczynka była w trakcie rozwodu rodziców, rozwodu, który wiązał się z licznymi awanturami. A poza tym, już każde z rodziców miało innych partnerów. I dla tego dziecka posiadanie kilku mamuś i tatusiów było normalne. Taki obraz rodziny ma w swojej główce.

I właśnie w takich momentach dociera do mnie, że sposób w jaki żyjemy i to jakimi jesteśmy ludźmi ma ogromny wpływ na nasze dzieci. Są to nasze kopie, które mamy szansę zmienić i udoskonalić, ale musimy pamiętać przede wszystkim o tym, że w pierwszej kolejności zmiany musimy wprowadzać u siebie. I uważam, że właśnie to jest najlepszy sposób na to jak wychowywać dziecko. Bo dziecko jest jak gąbka – chłonie wszystko, a my jesteśmy dla nich wzorem do naśladowania! 

A jakie zachowania u dziecka przypominają Ciebie? Jesteś z tego dumny/a czy wręcz przeciwnie, daje Ci to do zrozumienia, że musisz coś w sobie zmienić?