Mam 7 lat - mamo jestem jeszcze dzieckiem!

Zapędziłam się w tym wszystkim. Rozpędziłam się i nie zauważyłam, że zabieram dziecku dzieciństwo. Nie sądziłam, że jestem do tego zdolna, że tak potrafię, a jednak!
Potrzebny mi był ten dzień, by zauważyć, że moje dziecko ma dopiero 7 lat, a traktuję go jakby miał co najmniej 15, a może i więcej. 

STOP! KONIEC Z TYM! 7 lat to jeszcze czas dzieciństwa, a więc zabaw i głupoty. Na powagę, odpowiedzialność i poważne sprawy przyjdzie jeszcze czas!

Ale gdzie tak pędziłam i po co?

Tak po prostu, pochłonęły mnie sprawy dnia codziennego. Budowa domu, odwiedziny małego Marcelka w szpitalu, domowe krzątanie (pranie, gotowanie, sprzątanie), blog, telefony ... wszystko chciałam sama, sama, sama. A dzieci? Przecież doskonale sobie radzą SAME! Są już tacy duzi i samodzielni.

7 lat i 3 lata to duzi, samodzielni? Kobieto co Ty piszesz?
No właśnie, tak myślałam. I teraz wiem, że bardzo się myliłam! BARDZO!

Maciek już we wszystkim mi pomaga. Wziął na swoje barki wychowywanie brata. Wtedy gdy ja nie mogę, ON zrobi bratu jedzenie, ON poda picie, nawet ON wytrze mu dupkę! Wszystko to robi po to, by MNIE uszczęśliwić!

I tak dobrze mi z tym było.
Spokojnie mogłam już wyjechać i zostawić chłopaków samych w domu.( oczywiście pod "nadzorem" dorosłych ).
Pojechałam do Poznania zostawiając ich na ponad 3 godziny. Wiedziałam, że od czasu do czasu ktoś do nich przyjdzie, że będą pod kontrolą i opieką, bo dwóch dziadków i babcię mamy na miejscu.

Ale od czasu do czasu to za mało. A im więcej ludzi do opieki tym mniejsze poczucie odpowiedzialności za nie! 

Michaś bawił się autem, uderzył się i płakał. Maciek, by go uspokoić dał mu tablet, by pograł. No i był spokój, kryzys zażegnany.Dzielne dzieciaki!

Ale opieka bratem to nie wszystko.
Kochany dzieciak, myślał, że będę zmęczona, więc przebrał siebie i Michała w piżamę, rozścielił łóżka do spania i grzecznie czekali na mnie.

Michaś cały czas grał, ale pech chciał, że tablet spadł za łóżko i niestety pękł. Ogromna rysa na ekranie! Na szczęście tylko rysa, nadal się włącza i działa, ale rysa bardzo widoczna.
A wiecie co na to Maciek?
Mamuś nie krzycz na niego, to moja wina, bo nie zasunąłem łóżka do ściany i wpadł w tą szparę!
Boże, tyle dla mnie zrobił i jeszcze winę wziął na siebie!

Nie, to nie jego wina, a moja, bo sam ze wszystkim został w domu! Sam z 3 latkiem ( i dziadkami ) !!!
A gdzie w tym momencie byli dziadkowie i babcia?
No babcia była skontrolować sytuację, ale byli z nimi w naszym domu dziadkowie, więc poszła ze spokojem do swojej pracy. W międzyczasie jeden dziadek poszedł do siebie, a drugi położył się koło chłopaków i zasnął. Takim sposobem chwilowo wszystko było na barkach mojego 7 latka.

No i wróciłam.
Nerwy nadrobiliśmy buziakami, przytulasami i szczerą rozmową. Wytłumaczyłam Maciejowi, że nic nie jest jego winą, że jest jeszcze dzieckiem, że ma się bawić i korzystać z życia a nie brać na siebie całej odpowiedzialności za wszystko. Zjedliśmy wspólną kolację i poszli spać.

I tak łatwo było mi oceniać inne matki. Tak łatwo potrafiłam stwierdzić, że zabierają dzieciom dzieciństwo. A u siebie tego nie widziałam. Ale znowu los dał mi szansę się poprawić i zmienić swoje zachowanie. I oczywiste jest to, że zmiany wprowadzam od teraz!

Wiem, że moje dziecko ma 7 lat i powinien się bawić, spełniać swoje dziecięce marzenia, odpoczywać i korzystać z życia. Poza szkołą ma prawo do zabawy w piasku, grać w piłkę, układać klocki czy puzzle, a nie opiekować się młodszym bratem. To jeszcze dziecko i nie mam prawa mu tego wszystkiego zabierać dla własnej wygody!

Nie zabierajmy dzieciom dzieciństwa! Pozwólmy im cieszyć się tymi chwilami jak najdłużej. Nie płodzimy dzieci po to by, starsze wychowywały młodsze. Owszem, powinni nam pomagać, ale pomagać, a nie nas we wszystkim zastępować! Jesteś rodzicem, weź odpowiedzialność na siebie!

Możesz mnie oceniać, masz prawo krytykować, śmiało pisz co na myśl Tobie przychodzi, jestem gotowa na każdą krytykę. Na usprawiedliwienie swoje mogę jedynie napisać, że wiem co źle zrobiłam.