Sentymentalna JA - czyli jesienne porządki w szafach.

Staram się nie kolekcjonować starych rzeczy, staram się nie trzymać niczego, co nie będzie mi już potrzebne. Staram się być twarda i konkretna. Staram się żyć teraźniejszością a nie przeszłością...

Serio? Chyba sama nie wierzę w to co piszę! Jestem mięczakiem, co chwilę sięgam gdzieś tam wspomnieniami, nie potrafię cieszyć się wyłącznie tym co tu i teraz, Są takie rzeczy z którymi trudno mi się rozstać, do których mam ogromny sentyment i pewnie jeszcze długo ze mną zostaną.

Niby porządki w szafach robię. Nawet wielu ubrań się pozbyłam. Ale..
jest jedna bluzka, której nie potrafię wyrzucić, wykorzystać na szmaty czy nawet komuś podarować. Mam ją już 11 lat. Ale tyle z nią fajnych wspomnień się wiąże. Jest wyblaknięta, za mała, ale póki co nadal zostawiam ją w szafie.

Pamiętam dzień, w którym ją dostałam.

Wiele lat matka chrzestna o mnie nie pamiętała. Kiedy moja siostra od swojej dostawała prezenty, ja stałam i się temu cierpliwie i pokornie przyglądałam. A wtedy moja matka chrzestna po tych wszystkich latach przyszła do mnie i podarowała mi tą bluzeczkę. I wiecie co? Nic już wtedy i w sumie nadal nie ma znaczenia. Ten dzień będę długo pamiętać. Tak wiele to dla mnie znaczyło. Dzięki temu wiem, że szczery prezent i niespodziewany, ma dużo większą moc, niż te wyczekiwane i oczywiste. I nadal, gdy na nią patrzę, łezka w oku się kręci. Nie dam rady jej wyrzucić. Staram się nie kolekcjonować starych rzeczy, ale tej po prostu nie dam rady się pozbyć!

Pamiętacie swoją pierwszą miłość? Ja doskonale, i w sumie nadal o nim pamiętam i go wspominam i mam do niego słabość. To naprawdę było z mojej strony silne uczucie! On nigdy się o tym nie dowiedział, stracił, a może straciliśmy ogromną szansę na coś pięknego, ale widocznie tak miało być. Wiem, że coś wyjątkowego nas łączyło, ale nigdy o swoich prawdziwych uczuciach nie rozmawialiśmy. I pamiętam jak pierwszy raz właśnie tę bluzeczkę założyłam, podszedł do mnie i z zachwytem powiedział, że ślicznie wyglądam. I cały dzień się mi przyglądał. I jeszcze miesiąc i za każdym razem... Pamiętacie te szkolne uczucia, euforię i radość z najmniejszego gestu czy słowa od upatrzonego chłopaka? To był wyjątkowy dla mnie czas.... I wszystko to wraca, gdy patrzę na tą bluzeczkę... Staram się żyć teraźniejszością a nie przeszłością, ale...Lubię wracać do tamtych chwil, bo są to przyjemne wspomnienia.

Jest jeszcze jedna rzecz, o której chcę tutaj wspomnieć.
Skarpetka, mała żółta bez swojej drugiej do pary. Ale nadal w mojej szafie leży i leżeć długo będzie. Ona ma ponad 7 lat. Niechcący zwędziliśmy ją z porodówki. Maciek po urodzeniu miał wenflon w rączce i by nie haczył motylka, właśnie tą skarpetkę mu nałożyli na jego malutką łapkę. Pierwsze dziecko, wyjątkowy czas, nowe życie i sentyment pozostanie już na zawsze. Choć z Michałkiem, również wiele wspomnień się wiąże i było to równie silne przeżycie, to ta skarpetka już zawsze będzie wyjątkowa.

A teraz pewnie długo w mojej szafie będzie sweterek.
Choć mam go dopiero miesiąc, już jest dla mnie ogromnie ważny. Bo dostałam go w prezencie od męża, tuż przed nagraniem do telewizji. W tym dniu czułam, że mąż jest ze mnie dumny, a nagranie sprawiło, że jestem pewniejsza siebie. Wiele blog we mnie zmienia, a ten sweterek będzie mi o tym przypominał. Mam nadzieję, że blogowanie będzie wiązało się z tym co przyjemne, a to co złe nie nastąpi.

Jak już jesteśmy przy tej telewizji.

UWAGA,

EMISJA JUŻ W CZWARTEK 12 LISTOPADA O GODZINIE 21:00

NA PROGRAMIE TVP ABC "NA KŁOPOTY ABC". 

Jeśli chcesz mnie troszkę bliżej poznać, zapraszam do obejrzenia.

Ale się tego nazbierało. I gdybym tak dłużej pomyślała, to więcej tego by się znalazło...

A Wy macie jakieś "starocie", z którymi szczególnie trudno się Wam rozstać?